Pamiętnik I: Kornelia – 16. ŚWIATŁO W TUNELU CZ. 1

Wiem, że długo kazałam wam czekać, ale w końcu wróciłam z nowymi rozdziałami i przygodami. Mam nadzieję, że kolejne rozdziały zaciekawią was równie mocno, a czytając je będziecie czuć jeszcze większą sympatię do obecnych, jak również nowych bohaterów. 

Życzę wam miłej lektury i pozdrawiam, N9P

Jan wysłuchał spokojnie wszystkiego, co przytrafiło mi się w ostatnim czasie. Opowiedziałam mu o spotkaniu z Taro w moim zamkowym pokoju. Bardzo dokładnie odzwierciedliłam tamte wydarzenia. Dużo wysiłku włożyłam w odwzorowanie wyglądu smoka, jako człowieka. Ze szczegółami streściłam sen, w którym ostrzegł mnie przed niebezpieczeństwem związanym z krwiopijcami i tym dziwnym uczuciu, jakie towarzyszyło mi podczas jego trwania. Kiedy podjęłam się próby przedstawienia przebiegu rozmowy z duchem mojej babki, Jan nie wykazywał żadnych oznak zdziwienia. Myślałam, że minione wydarzenia zaskoczą go tak jak mnie. Jednak twarz księcia nie zdradzała zbyt wielu emocji. Patrzył na mnie w skupieniu i tylko co pewien czas potakiwał znacząco. W ostatniej kolejności opowiedziałam Janowi wszystkie wskazówki, które przekazał mi smok. Chłopak przez całą moją wypowiedź był skupiony i milczący, nawet na moment nie spróbował mi przerwać. Kiedy skończyłam, spojrzał na mnie znacząco, po czym ponownie zagłębił się we własnych myślach.

Patrzyłam na niego z niedowierzeniem i delikatnym poirytowaniem. Ja prawie nie straciłam zmysłów przeżywając to wszystko, a tymczasem Jan przyjął to, jak informację o zmianie godziny podawania posiłków porannych. Zero reakcji, zero emocji, zupełne nic! W napięciu obserwowałam zamyśloną postać księcia i czekałam na jego słowo lub gest zrozumienia. Jan po dłużej chwili zadumy spojrzał na mnie.

- Podejrzewałem, a raczej domyślałam się tego wszystkiego. – W końcu odpowiedział spokojnie, a mnie zamurowało do reszty. Jak to „domyślał się”? Niby jak, niby skąd? Zupełnie nie spodziewałam się takiej odpowiedzi. Myślałam, że zacznie panikować, przestraszy się nowych okoliczności, albo po prostu mi nie uwierzy. Ale na przyznanie racji i przyjęcie tego wszystkiego ze stoickim spokojem nie byłam przygotowana. Kiedy irytacja coraz bardziej zaczynała malować się na mojej twarzy, Jan kontynuował swoją wypowiedź – Ojciec opowiedział mi o zdolnościach dawnych ludzi. Byłem także przygotowywany na ewentualność związaną z odrodzeniem waszej populacji. Starszyzna domyślała się, że smocza królowa będzie chciała, w jakiś sposób porozumieć się ze swoją wnuczką. To, co mówisz jest dla mnie wystarczającym dowodem, że to właśnie Ty Kornelio jesteś następczynią smoczego dziedzictwa.

Jan nie powiedział nic, czego bym sama się nie domyślała. Jednak aby uwierzyć, potrzebowałam usłyszeć to głośno od osoby, którą zawsze uważałam za mocno stąpającą po ziemi. Nagle ogarnął mnie strach, który w bardzo szybkim tempie zamienił się w panikę. Prawda zaczęła do mnie docierać, a ja nie wiedziałam, co zrobić z natłokiem myśli i emocji. Moje dotychczasowe życie zmieni się całkowicie. Właściwie, ono już się zmieniło… Z tego co powiedział smok, muszę pomóc mojemu ludowi. Mojemu ludowi…? Ale jak mam to zrobić i od czego zacząć? Tak przejęłam się własnym losem i obecną sytuacją, że nawet nie zauważyłam, kiedy Jan wstał z krzesła i ponownie zbliżył do ściany z malowidłami.

- Dzisiaj chyba już nic sensownego nie wymyślimy. Powinniśmy się przespać. Może z wypoczętym umysłem zgadniemy, jak wydostać się z tej komnaty. – Powiedział, ciągle wpatrując się w znaki na ścianie. Jednak książę nie wyglądał jakby planował drzemkę. Spojrzałam niepewnie na drzwi. Było w nich coś dziwnego, jakby kolor drewna w niektórych miejscach zbladł, a w innych całkowicie poczerniał. To wyglądało zupełnie tak, jakby magiczna bariera, chroniąca nas od potworów z zewnątrz, słabła z minuty na minutę. Jan musiał zauważyć moje zmartwione spojrzenie, ponieważ podszedł do mnie i powiedział:

- Myślę, że powinniśmy trzymać wartę. Drzwi wkrótce mogą przestać nas chronić.

- Czy moc, którą otoczyła kościół moja babka, słabnie? Te drzwi wyglądają jakby mocno postarzały się od naszego przybycia.

- Nie wiem, ale też mam takie wrażenie. Powinnaś się przespać, wezmę pierwszą wartę – powiedział Jan i spojrzał na mnie czule. Przez chwilę staliśmy tak patrząc się na siebie, poczym chłopak odwrócił się na pięcie i ruszył w stronę jednego z krzeseł.

Znalazłam wyglądający wygodnie kąt zaraz przy biblioteczce z książkami i z suchego siana ułożyłam sobie coś, co chociaż trochę przypominało posłanie. Zanim zamknęłam oczy, spojrzałam jeszcze raz na Jana. Wpatrywał się w drewniane drzwi, a jego mina odzwierciedlała niepokój i strach.

Ze snu wyrwał mnie jakiś głośny stukot i trzaski. Otworzyłam oczy i od razu oślepiło mnie światło odbijające się od miecza. Jan stał nade mną z ostrzem zaraz przy mojej szyi. Zaniemówiłam…

- Przepraszam Kornelio, ale muszę to zrobić. – Prawie ze łzami w oczach wydusił z siebie– zostałem przeszkolony właśnie w tym celu. Z jakiegoś powodu smoki wyginęły i nie możemy pozwolić, aby wróciły. Zrozum mnie, proszę? – ostatnie słowo brzmiało niemal błagalnie.

- Mam wybaczyć Ci to, że chcesz mnie zabić? – Nie mogłam uwierzyć w to, co słyszę - Mam pozwolić się zabić tylko dlatego, że starszyzna tak zadecydowała? Jan, to przecież Ja! Znamy się nie od dziś.

- Przepraszam, ale muszę. To mój obowiązek. – Zauważyłam, że chłopakowi zaczęła drżeć ręka, ale nie opuszczał broni. Przycisną mocniej miecz do mojej szyi. Na skórze poczułam chłód i ciężar ostrza. – Zrozum, jeżeli odrodzą się smoki, ludzie znowu zaczną je zabijać, a wtedy pojawi się więcej krwiopijców i ubungów. Taka epidemia będzie końcem naszej cywilizacji.

Milczałam. Rozejrzałam się po pomieszczeniu, z nadzieją znalezienia czegoś pomocnego. Jednakże do dyspozycji miałam tylko kilka książek leżących obok biblioteczki oraz tych służących za moją poduszkę. Już po mnie… Spojrzałam ostatni raz na Jana. Nie chciałam umierać, ale być może jest to najwłaściwsze rozwiązanie? Spotkałam zarówno krwiopijców, jak i ubungi i wiedziałam, że tych stworzeń nie powinno być na świecie. Ale z drugiej strony to nie Jan, albo starszyzna, powinni decydować o wyginięciu, czy pojawieniu się smoków oraz moich pobratymców. To powinna być sprawa natury… I już gdy chciałam się zbuntować, zawalczyć o własne życie, Jan upuścił miecz i schował twarz w dłoniach.

- Nie mogę tego zrobić. To byłoby niesprawiedliwe. – Jego broń bezwładnie upadła na kamienną posadzkę robiąc spory hałas. Dźwięk odbijał się jeszcze chwilę między ścianami po czym umilkł. Czy w takiej chwili powinnam mu współczuć, pocieszyć jakimś słowem, przytulić? W głowie kłębiło się wiele pytań i podejrzeń. Czy Jan zaniechał próby zabicia mnie, a może to tylko jakaś taktyka, gra? Spojrzałam na niego jeszcze raz. Siedział na kamieniach z twarzą ciągle ukrytą w dłoniach. Myślałam, że go znam i mogę mu zaufać, a tymczasem on próbował mnie zabić i to we śnie. Ale tego nie zrobił…

Jan jest silniejszy i dużo bardziej wyćwiczony w boju. Nie mam z nim żadnych szans, więc jeżeli będzie chciał mnie zabić to i tak to zrobi. Nie ważne, czy będę spała, czy się broniła. Jesteśmy uwięzieni w podziemnej komnacie, co sprawia, że i tak nie mam zbyt wiele możliwości ucieczki. Położyłam dłoń na jego ramieniu. Jan wzdrygnął się lekko przestraszony. Podniósł głowę i spojrzał na mnie mokrymi od płaczu, zaczerwionymi oczyma.

- Przepraszam… Nie mogłem tego zrobić… Przecież to jesteś Ty… Jak możesz stanowić jakiekolwiek zagrożenie? Znam Cię, nie skrzywdzisz nawet muchy… Nie mogłem wykonać rozkazu, jeżeli moi rodzice się o tym dowiedzą… Zawiodłem ich. Zawiodłem moich poddanych! Jestem beznadziejny! – Jan ponownie schował twarz w dłoniach.

To było dziwne i abstrakcyjne. Mój niedoszły zabójca siedział teraz przede mną i płakał, a ja pocieszałam go. Jednak nie mogłam postąpić inaczej. Zawsze trzymaliśmy się razem i wspieraliśmy w trudnych chwilach. Jan złamał rozkaz króla i obietnicę złożoną swoim rodzicom. Nie mam pewności, że w przyszłości nie będzie próbował mnie zabić, jednak teraz siedział przede mną mój przyjaciel i nie mogłam patrzeć obojętnie na jego ból. Jedną ręką odciągnęłam jego dłonie od twarzy, a drugą chwyciłam podbródek i podniosłam do góry. Nasze twarze były na tej samej wysokości, więc bez problemu mogłam spojrzeć mu w oczy. Kiedy Jan pozbierał się trochę, a jego oddech uspokoił, powiedziałam najpoważniej jak tylko potrafię:

- Udowodnię Ci, że nie popełniłeś błędu – i przytuliłam go. Trwaliśmy chwilę w uścisku, a ja chciałam, aby czas zatrzymał się chociaż na chwilę. Moje uczucia zdecydowanie się zmieniały. Dawniej dotyk Jana był miły i sprawiał, że czułam się bezpieczniej. Dzisiaj te uczucia nie tyle, co się zmieniły, ale nasiliły. 

*Poprzedni post: Pamiętnik I: Kornelia – 15. MAM NA IMIĘ TARO