Pamiętnik I: Kornelia – 20. TAK BLISKO, A JEDNAK DALEKO

Zapraszam do czytania kolejnego rozdziału. Następny post prawdopodobnie w czwartek (02.04.2015). Pozdrawiam was gorąco i zachęcam do komentowania. N9P

Nim się spostrzegłam poczułam w dłoni chłód rękojeści. Ku mojemu zaskoczeniu światło otaczające miecz nie parzyło, tylko delikatnie ogrzewało dłoń. Powoli otworzyłam oczy żeby ocenić sytuację. Jan patrzył na moją rękę z niedowierzaniem, jednocześnie trzymając się za swoją, niedawno poparzoną. Ja stałam w promieniach światła, teraz już obiema dłońmi ściskając miecz wbity w litą skałę. Skoro już udało mi się przejść świetlną granicę, musiałam wykonać kolejny krok. Napięłam wszystkie mięśnie i szybkim ruchem spróbowałam podnieść miecz.

Przygotowałam się na spory wysiłek, ponieważ wydobycie żelaznej broni ze skały nie mogło być takie proste. Moje obawy zostały jednak całkowicie rozwiane. Oręż powoli, ale swobodnie wysunął się ze skały i już po chwili dzierżyłam go w dłoni. Przez chwilę nie mogłam uwierzyć, w to co właśnie miało miejsce. Zdziwiła mnie waga miecza, jak na swoje rozmiary był zadziwiająco lekki. Mogłabym przysiąc, że rękojeść sama dopasowała się do wielkości mojej dłoni. Spojrzałam na Jana, na jego twarzy pojawiło się uczucie zachwytu z odrobiną szoku i obawy. Nim zdążyłam w pełni zrozumieć powagę i surrealizm całej sytuacji, moją uwagę zwrócił dźwięk dochodzący ze stropu. Część dziury, przez którą wpadało światło, zaczęła się zamykać, a skały przesuwać. Ich zmieniające się ułożenie wpłynęło na strugę światła, co przesuwało oświetlony obszar w stronę jednej ze ścian jaskini. Z góry zaczęły usuwać się kawałki gruzu i kurz.

- To pułapka – krzyknął Jan i chwycił moją rękę. Przybliżyliśmy się do jednego z boków skały. Książę zakrył mnie własnym ciałem, przez co znalazłam się między nim, a zimną ścianą. W głowie zaczęły kłębić się dziwne myśli, z czego każda sprowadzała się do jednej: „czy błędem było wyciąganie tego miecza? Czy to ja uruchomiłam pułapkę?” Już chciałam przeprosić Jana za własną głupotę, gdy nagle wszystko ucichło. Pył powoli opadał, a znaczną część jaskini opanowała ciemność. Zauważyłam niewielką wiązkę światła spadającą z sufitu, której koniec przesunięty był na ścianę znajdująca się naprzeciw nas. Jan wypuścił mnie z ramion i strzepnął z ubrania resztę kurzu.

- Cóż, następnym razem Kornelio nie powinniśmy wyciągać rzeczy wbitych w cokolwiek – zażartował. Zawsze tak robił, gdy wpadaliśmy w kłopoty, a problemy stawały się nie do rozwiązania. Zwróciłam uwagę na światło, które wyglądało jak strzałka kierująca zabłąkanego wędrowca do domu. Podeszłam do ściany, na której kończył się promień i zauważyłam, że coś wskazuje. Na jednym z kamieni tworzących ścianę komnaty wyryty był niewielki symbol, który mienił się delikatnym złotym blaskiem. Przez myśl przeszły mi słowa Taro: „podążaj za złotym kłem…”. W tym czasie Jan zdążył do mnie podejść i stanąć za moimi plecami. Czułam na karku jego oddech, czego skutkiem był przyjemny dreszcz przechodzący po plecach. Poczułam, że chłopak podnosi lewą rękę i przenosi nad moim ramieniem. Czyżby zamierzał mnie objąć, teraz? I chociaż myśl ta była nie na miejscu, to jednak sprawiła mi radość. Jednakże książę miał najwyraźniej inny pomysł, ponieważ jego dłoń wylądowała na kamieniu z wyrytym kłem. Poczułam jak napinają mu się mięśnie, a kamień ustępuje pod naporem siły Jana. Usłyszeliśmy trzask i dźwięk przesuwanych kamieni. Po naszej prawej stronie ponownie uniosła się chmura kurzu, z której wyłoniło się coś w rodzaju przejścia i wyjścia z jaskini.

Obróciłam się przodem do Jana, który nie zabrał jeszcze dłoni ze skały. Przez chwilę staliśmy blisko siebie patrząc sobie w oczy. Znów mogłam wyczuć jego powolny oddech, który delikatnie rozwiewał włosy przy mojej twarzy. Myśli uciekły gdzieś daleko, a ciało przestało odpowiadać na impulsy z mózgu. Jego spojrzenie było hipnotyzujące, niegrzeczne, a jednocześnie ciepłe i troskliwe. Miecz, który cały czas trzymałam w dłoni, wypad z niej i uderzył o ziemię. To sprowadziło nas na ziemię. Nim zdążyłam coś powiedzieć, chłopak odwrócił się bez słowa. Nie będę ukrywać, że jego reakcja odrobinę mnie zawiodła. Zresztą czego mogłam się teraz po nim spodziewać? Kiedy mnie pocałował i w pewnym sensie uzewnętrznił swoje uczucia, ja porzuciłam go i uciekłam z miasta. Nie mogę zapominać także o zadaniu księcia, pozbyciu się problemu królestwa, którym jestem Ja. Zapewne w jego głowie kołacze się więcej sprzecznych myśli niż w mojej. Nie powinnam wymagać od niego żadnych sentymentalnych deklaracji, przynajmniej nie teraz. Tak naprawdę sama powinna skupić się na sprawach bardziej przyziemnych. Podniosłam miecz i podeszłam do Jana, który bacznie przyglądał się dopiero co powstałemu przejściu.

- Myślisz, że to jest wyjście z jaskini? – zapytał mnie niepewnie.

- Nie wiem. Ostatnim razem niebieskie światło zaprowadziło Cię do mnie. Być może i tym razem miało dobre chęci. Poczekaj, sprawdzę coś – i wyciągnęłam z niewielkiej torby, która jakimś cudem jeszcze nie odczepiła się od mojego paska, złoty kompas. Otworzyłam wieczko i spojrzałam na szybko obracającą się igłę. Pomyślałam o wyjściu. – Spójrz, igła wskazuje, żeby właśnie tędy wyjść.

- Tak naprawdę nie mamy zbyt dużego wyboru. Możemy iść dalej w nieznane, albo cofnąć się do tuneli i krążyć po labiryncie – podsumował Jan – tak czy inaczej brniemy na oślep. Dlaczego by nie podążać za zepsutym kompasem? – uśmiechną się nieznacznie i z dużą ostrożnością wychylił zza róg. Zrobił kilka kroków i nakazał mi podążać za nim. Znowu wkroczyliśmy w ciemny tunel, który tym razem był dużo węższy i niższy. Idąc przez siebie prawie ocieraliśmy się o ściany, co miało swoją zaletę. Nie mogliśmy się nawzajem zgubić.

Idąc za Janem, znowu pogrążyłam się we własnych myślach. Nie potrafię go rozgryźć. W jednej chwili jest szczęśliwy i radosny, żeby po chwili spochmurnieć lub bardzo spoważnieć. Co ten mężczyzna ukrywa przede mną? Co się właściwie między nami dzieje? Czy dalej jesteśmy przyjaciółmi, czy relacja która nas łączy stała się tak pogmatwana, że nawet nie ma dla niej właściwego określenia? Gdybyśmy mogli cofnąć się do czasów dzieciństwa, w których patrzyliśmy na siebie jak na rodzeństwo. Jednakże obecnie w spojrzeniu Jana widzę coś innego, niebezpieczne połączenie szaleństwa, czułości, pożądania i strachu. Nie, znowu to robię! Koniecznie muszę przestać błądzić myślami po rzeczach mniej ważnych i zająć się obecną sytuacją.

Przywiązany do mojego paska miecz kołysał się z każdym krokiem, przez co czasami haczył o wąskie ściany. Przycisnęłam go mocniej do nogi. Korytarz zakręcał raz w prawo, raz w lewo, jednakże nie spotkaliśmy się z żadnym rozwidleniem czy bocznymi drogami. Po prawie trzydziestu minutach, ciągłego marszu w zupełnej cisz, ujrzeliśmy światło.

- Czy to wyjście? – zapytałam Jana.

- Nie wiem, mam nadzieję, że tak.

Szybciej ruszyliśmy przed siebie. Po kilku zakrętach poczułam powiew świeżego powietrza. Był to znak, że zbliżaliśmy się do wyjścia. Delikatne światło stawało się coraz większe, aż w końcu naszym oczom ukazało się upragnione wyjście z jaskini. 

*Poprzedni post: Pamiętnik I: Kornelia – 19. ŚWIATŁO W TUNELU CZ. 4